– ze środków Komisji Wspólnoty Europejskiej,
– przez Federalny Urząd Pracy zgodnie z rozwiązaniami zawartymi w ustawie o popieraniu pracy,
– z federalnych programów specjalnych,
– w ramach systemu promocji gospodarczej.
Najważniejszym źródłem finansowania programów zatrudnieniowych EWG jest fundusz strukturalny. Z niego finansowane są programy w regionach, w których produkt narodowy brutto per capita jest niższy o 75% od średniego poziomu w EWG 4. To kryterium pozwala na objęcie tym programem jednej piątej ludności ugrupowania. Z funduszu tego nie korzystano w części zachodniej RFN, ale po zjednoczeniu profitują z niego nowe kraje związkowe.
Wspomniane inicjatywy komunalnej polityki rynku pracy wykorzystują możliwości finansowe stwarzane przez federalne i krajowe programy oraz ustawę o popieraniu pracy. Bardzo często przedsięwzięcia te uzupełniają się nawzajem i są finansowane z kilku źródeł. W realizację tych programów, obok urzędów gminnych i publicznych służb zatrudnieniowych, włączane są stowarzyszenia dobroczynne, kościół, związki zawodowe, izby handlowo- -przemysłowe i miejscowe przedsiębiorstwa.
Różnorodność inicjatyw świadczyć może zarówno o sile, jak i o słabości tych przedsięwzięć. Zaletą ich jest możliwość elastycznego dopasowania do regionalnych struktur gospodarczych. Z drugiej strony trzeba jednak pamiętać, że promocja zatrudnienia nie należała do niedawna do zadań gminy. Stąd też mnogość inicjatyw związana jest przede wszystkim z próbami poszukiwania rozwiązań optymalnych. Podstawowymi filarami komunalnej polityki rynku pracy są dwa instrumenty 5:
– specjalne miejsca pracy (ABM) tworzone dla bezrobotnych mających szczególne trudności ze znalezieniem pracy,
– „pomoc dla pracy”, w ramach której zatrudnia się na czas określony osoby korzystające z pomocy społecznej.
Leave a reply